Od momentu wprowadzenia elektrowstrząsów (ECT – electroconvulsive therapy) do leczenia w psychiatrii w 1938 roku, pozostają one nadal jedną z najskuteczniejszych metod terapii. ECT jest terapią ostatniej szansy w przypadku braku skuteczności innych metod terapeutycznych oraz jako zabieg ratujący życie w ostrych stanach klinicznych, kiedy potrzebny jest szybki efekt terapeutyczny. Śmiertelność podczas ECT jest mniejsza niż podczas terapii trójpierścieniowymi lekami przeciwdepresyjnymi i jest porównywalna do tej, która występuje w tzw. małej chirurgii. W literaturze opisywano przypadki skutecznej i bezpiecznej terapii elektrowstrząsowej u pacjentów w zaawansowanym wieku z licznymi obciążeniami somatycznymi. Z drugiej jednak strony znane są przypadki ostrych epizodów sercowych podczas stosowania ECT. Istotnym problemem klinicznym pozostaje kwalifikacja chorych do ECT i wyselekcjonowanie grupy pacjentów z największym ryzykiem powikłań sercowo-naczyniowych. Szczególnej uwagi wymaga ocena wartości predykcyjnej parametrów standardowego elektrokardiogramu (EKG), które jest badaniem prostym, tanim i łatwo dostępnym.

Attachments:

Bezpieczeństwo kardiologiczne zabiegów elektrycznych w podeszłym wieku